Urodzony 1 września 1835 roku Józef Kalinowski pochodził z rodziny szlacheckiej. Po studiach w Mikołajewskiej Szkole Inżynierii Wojskowej w Petersburgu, jako oficer Armii Imperium Rosyjskiego budował linie kolejowe. Po wybuchu powstania styczniowego wystąpił z wojska i zaangażował się w powstanie na Litwie. Skazano go początkowo na śmierć, karę zamieniono jednak na 10 lat syberyjskiego zesłania. Osławiony Murawiow – Wieszatiel wolał nie wykonywać wyroku śmierci na znanym ze świątobliwego życia Kalinowskim, w obawie przed stworzeniem Polakom męczennika. 1874 roku Kalinowski powrócił do kraju i został wychowawcą księcia Augusta Czartoryskiego, przyszłego błogosławionego. Przez trzy lata dzielił czas pomiędzy Szwajcarię, Paryż i rodowy majątek Czartoryskich w Sieniawie. Wtedy dojrzało w nim powołanie zakonne. W 1877 r. Józef Kalinowski wstąpił do nowicjatu w klasztorze karmelitów w Gratzu i przyjął imię zakonne Rafał od św. Józefa. W 1872 roku został kapłanem. Osiadł w Czernej koło Krakowa, jedynym w Polsce klasztorze karmelitów. Zakon powierzył mu zadanie zakładania kolejnych klasztorów w Przemyślu, Krakowie i we Lwowie. Zasłynął jako cierpliwy spowiednik. Zmarł 15 listopada 1907 roku w klasztorze w Wadowicach, którego także był budowniczym i przeorem. Jan Paweł II beatyfikował o. Rafała Kalinowskiego w Krakowie 22 czerwca 1983 roku, kanonizował 17 listopada 1991 roku w Rzymie.